Ten temat jest mi niesamowicie bliski. Mianowicie, jestem mamą bardzo świadomego trzylatka.
To nasza największa duma. Idek, mając półtora roku ,rozpoczął przygodę ze żłobkiem. Największą naszą obawą i lękiem było oczywiście jedzenie. Wspólne posiłki z dziećmi, urodziny i wszystkie inne imprezy, w których udział bierze jedzonko.
Od samego początku, czyli w momencie rozszerzania diety, kiedy to mały człowiek jeszcze nie mówił, ale na pewno bardzo dużo rozumiał, jedliśmy wspólne posiłki.
Kiedy wyciągał rękę np. po nasze pieczywo, jak mantrę powtarzaliśmy, że ten produkt ma za dużo białka i fenyloalaniny, a to nie jest dla Twojego zdrowia dobre.
Często patrzono na nas jak na wariatów, przecież on jeszcze nie rozumie – myślało otoczenie. My wiedzieliśmy swoje.
Czy to zaprocentowało? Oczywiście! Jak już wspomniałam, Idek wyruszył do żłobka jako półtoraroczny szkrab, i uwaga, nigdy, ale to nigdy nie chciał nic z talerza rówieśników. Panie były zawsze pod wrażeniem jego samodyscypliny i świadomości. Pamiętajmy, że to mały chłopiec, a nie dorosły człowiek. Co więcej, częściej to Izydor „bronił” swojego talerza, bo naturalnie był dużo bardziej kolorowy od talerzy kolegów. Zapytacie: ale jak? Postaram się Wam zdradzić kilka naszych sposobów.
Przede wszystkim wspólne spożywanie posiłków, rozmowa na temat wspólnych talerzy. Pokazywanie różnic, ale w sposób pozytywny, nie ujmujemy produktom PKU. Ja, często tłumacząc osobom nie znającym fenyloketonurii, mówię, że na tych produktach gotuje się trudniej, ale nie mówię, że są np. gorsze. Dlaczego? Dlatego, że kiedyś mógłby usłyszeć to Izydor. Jak miałabym mu to wytłumaczyć? Właśnie.
Wspólne gotowanie. Nie ma nic lepszego niż pokazywanie różnic przy wspólnym gotowaniu. Kiedy pieczemy drożdżówki, Izydor już wie, że dla niego musimy użyć innej mąki, wie, że jego drożdżówki są PKU i pyta, które to po upieczeniu. Jest świadomy, które „lubi” jego brzuszek. Nie ma nic przyjemniejszego niż nauka przez zabawę.
Jedzenie ma być przyjemnością. Przygotujmy wspólnie nakrycie. Idek już dziś ma w nawyku pytanie każdego, na co ma ochotę. Nawet jeśli jemy zupełnie inne potrawy, chociaż staramy się, by nasze potrawy były zbliżone do siebie wyglądem, to Idek często pyta, jak to smakuje. Gdy jemy z kimś poza naszego kręgu, widzimy zakłopotanie i pytający wzrok. Zawsze mówimy „powiedz prawdę”. Dlaczego mamy kłamać, że coś nam nie smakuje, a przecież dziecko widzi, że to jemy. To przecież budzi ogromną sprzeczność.
Rozmowa – nie ma nic lepszego. Zawsze dużo rozmawiajcie ze swoimi dziećmi. Ja nigdy nie użyłam słowa choroba w stosunku do fenyloketonurii. Dlaczego? Izydor ma dopiero trzy lata. Dla takiego małego człowieka choroba jest kojarzona typowo ze stanem chorobowym, ze złym samopoczuciem, bólem, lekarzem i lekami. My nie mamy na celu straszyć takiego malucha, chcemy przechodzić przez to świadomie, ale musi to być dostosowane do wieku.
Czy powiem Izydorowi, że to nieuleczalna choroba? Tak. Kiedy? Jak będę widziała, że jest na to gotowy i to zrozumie. Teraz wie, że on i jego brzuszek są wyjątkowi. Tyle mu wystarczy. Wie, że nie może jeść produktów wysokobiałkowych. Świadomie pyta, czy coś ma dużo białka.
Skąd ta świadomość? Z rozmowy i obserwacji. Będąc na zakupach, często sprawdzamy z Jackiem (tatą Idka) zawartość białka w wielu produktach, by znaleźć kolejne niskobiałkowe nowości. Izydor to widzi. Sam, sięgając produkt z półki, biegnie z nim do nas i pyta, czy zawiera dużo białka.
Czy jestem z nas dumna? Niesamowicie! Jeśli pójdziecie utartym przez nas szlakiem, też będziecie. Kłamstwo czy stygmatyzacja to najgorsze, co możemy sprezentować naszym WYJĄTKOWYM dzieciom. Rozmowa, prawda, zaangażowanie. Myślę, że to klucz do wychowania świadomego fenymenalnego.
